We maken een riviercruise op de Saar, de Moezel en de Rijn die ons van het Groot Hertogdom Luxemburg via Duitsland en Frankrijk naar Zwitserland brengt.
Vertrekken doen we vanuit Hasselt met de Premium Tour bus samen met Els onze gids en we hebben een eerste stop in Bastogne aan het
Mardasson monument. Opgericht ter nagedachtenis aan het Ardennenoffensief en de duizenden Amerikaanse soldaten die daarbij gewond, vermist of het leven lieten.
De
iconische foto van de matroos die een verpleegster een flinke smakkerd geeft op het einde van WO II op Times Square in New York is hier vereeuwigd in een reuzegroot
standbeeld en geeft perfect de euforie weer van het moment.
De warme dagen van de laatste weken hebben een snipperdag genomen want het is met 16° verrassend kil. We krijgen een broodjeslunch in de bus terwijl we naar Luxemburg stad rijden.
Daar worden we opgewacht door een min of meer Nederlands sprekende dame die ons in een korte stadswandeling een beetje laat proeven van deze oude vestingstad. Heel mooi hoe ze er in geslaagd zijn de wallen en verdedigingswerken te integreren in de ultramoderne nieuwbouw.
En dan wordt het stilaan tijd om ons schip op te zoeken de MS Amadeus Classic die in Grevenmacher aan de Moezel op ons wacht. Het is een beetje zoeken naar het 110m lange schip dat verborgen achter een bomenrij ligt.
De check-in gebeurt vlot, we vinden onze kajuit en bagage. De bemanning wordt voorgesteld, een bont allegaartje uit Roemenië, Bulgarije, Servië en Indonesië en om 20 uur worden de trossen losgegooid en zetten we koers naar Mettlach in de Duitse deelstaat Saarland.
We hebben vroeg in de morgen aangemeerd in Mettlach aan de Saar, een zijrivier van de Moezel.
Ons schip ligt vlak voor het hoofdkwartier van Villeroy & Boch. De bus met onze chauffeur, Marc, wacht ons op. Het hoogtepunt vandaag is hier letterlijk een hoog punt, een
uitzichttoren met een prachtig panorama over de Saar die hier een
hoefijzerbocht maakt, de ”Saarschleife”. Een houten wandelpad dat langzaam stijgt brengt je tot aan de voet van de 42m hoge toren. Je wandelt tussen de kruinen van de bomen op het ”Baumwipfelpfad”en je wordt beloond met het uitzicht over de Saar en de
wijde omgeving.
We krijgen nog wat wetenswaardigheden over de families Villeroy en Boch die hier hun fortuin maakten. Het was een Fransman, Francois Boch die met zijn drie zonen in 1748 een pottenbakkerij begon en naar hier verhuisde in 1801 en in 1836 fuseerde met de Duitser Nicolas Villeroy. De pottenbakkerij was gevestigd in de gebouwen van een voormalig klooster tot het in 1921 zwaar beschadigd werd door brand. Vandaag is het een beursgenoteerd bedrijf dat vestigingen heeft over de ganse wereld.
Vlakbij ligt de
St Jozef kapel. Oorspronkelijk stond die op het familie domein van de familie Villeroy in Wallerfangen. Omdat ze daar in onbruik was geraakt, liet een van de nazaten ze steen voor steen afbreken en terug opbouwen hier in Mettlach.
Terug aan boord voor de lunch en dan zetten we koers naar Saarburg. We moeten door een van de 12
sluizen die volgens de kapitein op onze route liggen en om onder lage bruggen te passeren moet het zonnedek ontruimd worden en moet ook de stuurcabine omlaag.
De hoofdattractie van Saarburg is de burchtruïne op de heuveltop en de
waterval die door het centrum van het stadje loopt en twee molenraderen aandrijft. We krijgen een lokale gids, een fransman die hier 43 jaar geleden aanspoelde en enthousiast verteld in zijn moedertaal over dit mooie en charmante stadje en Els die al even enthousiast simultaan vertaald in het Nederlands.
Onze volgende aanlegplaats is Schweich en daar meren we aan om 23h30. Morgen staat Trier op het programma.
Onze bus staat ons op te wachten. We rijden naar Trier voor een stadsbezoek. Geen lokale gidsen vandaag. Els heeft de leiding en verteld honderd uit. Trier zag dan ook in zijn lange geschiedenis veel vreemd volk over de vloer komen. De Romeinen bouwden er prachtige gebouwen, Germanen, Noormannen en andere barbaren zorgden af en toe voor de afbraak, de Fransen en de Pruisen speelden er afwisselend de baas en tijdens WOII kreeg Trier het hard te verduren. Maar vandaag is het een prachtige stad met vele monumenten die Unesco Werelderfgoed zijn. Ons bezoek van enkele uren is dan ook maar een proevertje.
De Basilica van Constantijn, het paleis van de
Keurvorsten, de Grote Markt, de
Dom van Trier en de O.L. Vrouw kerk en natuurlijk de
Porta Negra en het standbeeld van
Karl Marx want die zag hier het levenslicht in 1818.
Iedereen aan boord en we varen naar Bernkastel. Moezel en wijnbouw gaan hier hand in hand, dat is duidelijk merkbaar aan het landschap. De hellingen aan de zuidkant tonen een ononderbroken beeld van
wijnranken. Er is weinig verkeer op de stroom en de kapitein zet er vaart achter. Er is een groot verval op de rivier en bij sommige sluizen is er een verschil van 15 meter.
Bernkastel–Kues, een stadje dat uit twee delen bestaat, Kues aan de linkeroever en Bernkastel aan de rechter, beide delen verbonden met een brug. Wij beperken ons tot een bezoekje aan Bernkastel, een sympathiek wijnstadje met typische
vakwerkhuizen met de houten balken structuur op de grote markt. Toerisme en wijn is wat hier brood op de plank brengt. We hebben tijd om wat rond te kuieren voor we terug aan boord verwacht worden.
Vroeg in de morgen bereiken we Cochem. Hier is de keuze een bezoek aan het stadje of een bezoek aan de
Reichsburg die hoog op een heuvel boven de wijngaarden de omgeving domineert. Die burcht bereik je met een klein busje langs een steile smalle kronkelweg. Geen spek voor onze reuze grote Premium Bus. Ik opteer om het stadje wat nader te leren kennen. Mooie
vakwerkhuizen op het centrale marktplein. Aan een steil straatje hangt een uitnodigend bordje ”zum Schlosz” en een kwartiertje later en wat puffen kom ik ook aan het kasteel. De beloning is een
mooi panorama over de Moezel en het stadje. Dat kasteel werd in 1689 verwoest door de troepen van Lodewijk XIV die Cochem in dezelfde moeite ook maar ineens van de kaart veegden. In 1868 kocht een Berlijnse koopman het en liet het heropbouwen tot groot jolijt van ieder die het nu bezoekt.
De loopbrug wordt ingehaald en we zetten koers naar Koblenz. De naam vind zijn oorsprong in het Latijnse Confluentes wat zoveel betekent als ”samenvloeiing” en het is dan ook waar Rijn en Moezel samenvloeien in de beroemde Deutsches Eck en het grote
monument van keizer Wilhelm. Dit is niet het oorspronkelijke, dat werd in 1945 van zijn sokkel geblazen, maar de replica dat in 1993 geplaatst werd. Luchtaanvallen op het einde van WOII verwoesten grote delen van de stad. Niettegenstaande vele historische gebouwen vernield werden zijn delen van de stad Unesco Werelderfgoed.
We gaan aan land voor een stadswandeling en we doen dat tot aan het verder afgelegen Paleis van de
Keurvorsten. Op de rechteroever ligt het fort
Ehrenbreitstein ooit na Gibraltar de grootste rots vesting van Europa maar daar geraken we niet.
Vandaag varen we van Koblenz naar Rudesheim een afstand van 67km en een deel van de Rijn dat zowaar als Unesco Werelderfgoed is erkend sinds 2002. Schilderachtige
stadjes aan de oevers, mooie
burchten en burchtruïnes op de heuveltoppen van het Rheinische Schiefergebirge en daartussen op de heuvelflanken
wijngaarden zover het oog reikt. Heel mooi. En natuurlijk de loreley. Een 132 meter
hoge rots aan de rechteroever van de Rijn die op dat punt een scherpe bocht maakt en daar op zijn smalst is waardoor er een stevige stroming ontstaat. De vele schepen die hier zijn vergaan waren voer voor verhalen en legendes. De nimf die hier verantwoordelijk voor was is vereeuwigd in een
standbeeld.
We leggen aan in Rudesheim voor een bezoek aan de bekende wijnstad en de vermaarde
Drosselgasze die wel eens de ”vrolijkste straat van de wereld” genoemd wordt.
Dan pikt de bus ons op voor een bezoek aan het
Eberbachklooster en een wijndegustatie. Het is een voormalig cisterciënzerklooster. Er zijn geen monniken meer maar er wordt nog wel wijn verbouwd. Smaken verschillen en gelukkig heeft iedereen zijn voorkeur, want mijn voorkeur was er niet echt bij.
Vanavond is er aan boord een muziek en dansavond maar die kelk laten wij aan ons voorbijgaan, we sparen onze energie voor de bezoeken die nog komen.
In de vroege ochtend arriveren we aan onze aanlegplaats in Mannheim. Hier wordt geravitailleerd, spijs en drank wordt ingeslagen. Maar wij hebben meer aandacht voor onze bus die ons naar Heidelberg brengt. Wij bezoeken in deze charmante universiteitsstad de Altstatt en schuiven aan voor het treintje om naar het Heidelberger Schloss te gaan ooit de residentie van de keurvorsten van de Pfalz. Het was in 1386 dat keurvost Ruprecht I hier de eerste universiteit op Duits grondgebied stichtte. Franse troepen verwoestten het kasteel samen met de stad op het einde van de 17e eeuw. De stad werd heropgebouwd, het slot niet meer. Het slot is een populaire toeristische attractie en dat is duidelijk te merken aan de lange rijen wachtenden die voor het treintje aanschuiven. Wij krijgen een geleide rondgang.
Mooi panorama over de oude stad, de oude brug en de Neckar. Speciaal is het
reuzegrote wijnvat in de kelders dat 221.726 liter wijn kan bevatten. Het werd in 1751 gebouwd en er waren naar verluid 30 eikenbomen voor nodig. De bewaker en mascot van het vat was een dwerg en hofnar Perkeo van Heidelberg.
Terug aan boord zetten we koers naar Speyer. Hier staat een bezoek op het programma aan de
basiliek waar de vier Salische
keizers begraven liggen in de crypte. De bouw begon in 1030 onder de Salische keizer Koenraad II en ze werd ingewijd door zijn kleinzoon Hendrik IV in 1061. Voor de ingang staat de
”Domnapf” een enorme kom van 1560 liter die iedere nieuwe bisschop met wijn moest vullen.
De lucht kleurt dreigend donker en het nijgt naar onweer maar het blijft gelukkig bij dreigen.
Vandaag is een volledige daguitstap met de bus in deze mooie regio van de Elzas. We beginnen in Straatsburg, Europese hoofdstad met alle Europese instellingen maar evengoed met een schitterend oud stadscentrum, het doel van ons bezoek. De
romaans–gothische kathedraal voltooid in 1439, met de 142m hoge toren, toen het hoogste gebouw van de westerse wereld, de tweede toren bleef onafgewerkt. Mooie typische
vakwerkhuizen met de houten balken structuur,
la Petite France de looiersbuurt en de Grande île op de rivier de Ill zijn Unesco Werelderfgoed.
We rijden richting Colmar en volgen de Route de Vin, uiteraard langs eindeloze
wijngaarden. We stoppen voor de lunch in het dorpje
Riquewihr. Prachtig stadje. Heel toeristisch, heel druk.
De inwoners van de Elzas wisselden in hun geschiedenis regelmatig van nationaliteit Frans naar Duits en omgekeerd en hun mening werd niet echt gevraagd.
Colmar is de derde grootste stad van de Elzas. Met zijn microklimaat is wijnbouw er uiteraard belangrijk. We lopen door het kleurrijke centrum met de talrijke vakwerkhuizen en wandelen langs het
Petite Venise aan de rivier de Lauch. Colmar was de laatste stad in Frankrijk die bevrijd werd in 1945 en Adolphe Max, burgemeester van Brussel schonk de stad een reproductie van de oudste bewoner, Mannneken Pis als herinnering aan de gemeenschappelijke miserie tijdens de oorlogsjaren. Maar Colmar had ook zijn eigen beroemde beeldhouwer,
Frederic Auguste Bartholdi de man die het Vrijheidstandbeeld in New York maakte, het gezicht zou dat geweest zijn van zijn moeder.
Colmar is ook bekend van zijn levensgrote kerststal, maar daarvoor moeten we nog eens terugkomen.
In de vroege morgen zijn we gearriveerd in Basel. Na het ontbijt nemen we afscheid van de bemanning van de Amadeus Classic. Bagage wordt in de bus geladen en we vertrekken naar huis, naar St Niklaas naar Antwerpen naar huis.
Mooie reis doorheen een mooie regio met steden die we tot nog toe enkel maar kenden van naam
. Misschien moeten we sommige nog opnieuw bezoeken.
